|
2. EKITALDIA (ERIC-ek telefonoz berriketan. Beargin bik garbigailu berria jarri dute sukaldean. HARALD bazkaltzen ari da, bere dokumentuak irakurtzen ditu, eta noizbehinka telebistari begirada botatzen dio). ERIC: Ez genuen galdu behar! Gure alde zegoen bentaja baina ez genuen seguruegi egon behar. — Bai suerte txarra, baina horrek ez du argitzen dena. HARALD: (Burua altzatuz) Bonbila indartsuagoak erosi behar ditugu (honantza eta harantza argitzen du eta gero telebistako programa begiratzen du une batez, gero Jangileei zuzenduz). Aparatu zaharra bota dezakezue (jezartzen da). ERIC: Defensak huts egin du. — Bai, entrenatzaileak zu jarri behar zintuen, duda gabe. — Jock izan da defentsako debilena. — Baina, duda gabe!. — Ez oraindik ez dut izan denborarik aldizkari guztiak irakurtzeko. — Bai, halaxe da!. — Inoiz aurkitu duzu eritzi berdineko periodista deportiborik? Zer diozu? — Jock hoberena izan dela idazten duela? — Bai, beti ondo jartzen dute, asto batek baino ixarrago jokatzen badu ere. Famosoa izatea txoilo bat da! — Zer nahi duzu ba besteetaz esatea. (Ateko telefonoak jotzen du). HARALD: (Telefonoan) Nor da? — Ah, aita zeu zara? — Heldu zarete azkenean, e? — Bai, igon, igon. (Eskegiten du, eta atea zabaltzen duen botoia sakatzen du). ERIC: Bai, azken hiruilabetean irakurri genuen. Negar egitekoa, aspergarria. — Ezin izan duzula lortu? — Bai, motel, nola ez dizut utziko, ba! Ea oraindikan ez dudan bota. (Ateko telefonoak jotzen du berriro). HARALD: Bai? — Ez dela atea zabaldu? ERIC: Ez... HARALD: Bai, bultza! kolpe on bat eta zabalduko zaizu... (Botoia sakatzen du eta gero eskegi). ERIC: Itxaron, ikustera joan behar dut-ta. (ERIC-ek irtetzen du. HARALD sukaldera doa, apaletik medizina botea ataratzen du, pastila bat hartu, bere platerak garbigailuan lerratzen ditu. ERIC itzultzen da). HARALD: Amama eta aitita oraintxe heldu dira... ERIC: Entzun, sentitzen dut, baina bota egingo nuen. (Atea jotzen dute. HARALD-ek zabaltzen du. Aitita-amama sartzen dira). HARALD: Ongi etorriak, ama, aita. (Besarkatzen ditu). BJORN: Goiko pisura igon dugu. HARALD: Bai, ez da bat ere erreza etxe honetan non zauden jakitea. MARGARETA: Hara hor gure Erictxo! HARALD: Jezarri zaitezte, ba. Zoritxarrez joan beharra daukat. Laster Ingrid etorriko zaizue. ERIC: Bai, urteko jaietara? Ondo uste duzu? — Ez, ez dut bere etxera lagundu. Bai, noizbehinka neskatxaz deskantsatu behar dut. HARALD: Bien bitartean telebista ikusi dezakezue. ERIC: Bai, ikusi nuen ondo pasatzen ari zinela. Gorputz ederra berea, esan... Ikusiz beste barik mareatu egiten nau. HARALD: Bueno ba, laster arte. BJORN: Ba zoaz, ala? HARALD: Bai, azkar joan behar dut. (Bikote zaharrak altzatzeko kinua egiten du, agur esateko, baina ordurako HARALD-ek irten du). ERIC: Itxaron apur bat... (Deitzen du) Aita! Txakur txikirik gabe nago eta dirua behar dut. (Arinka irtetzen du, gero berriro itzultzen da telefonora). Hor zaude oraindino! — Bueno, ondo dago, entrenamentuan elkar ikusiko dugu. — Ala, ba. Agur (Eskegiten du, gero telebistaren pantailara begiratzen du). BJORN: (ERIC hantxe dagoela konturatuz) Kaixo Eric (altzatzen da). MARGARETA: Ze moduz, laztana! (altzatzen da). ERIC: Geratu jezarrita, mesedez. BJORN: Oraindik ez gaude hain makal ezin altzatu ahal izateko. MARGARETA: Zatoz amamarengana, besarkatu zaitzadan. (Ateko telefonoak jotzen du). ERIC: Norbaitek jotzen du behetik. (Erantzutera doa, bere aitita-amamak agurtzeko betarik izan baino lehenago). Bai? — Ez dagoela autoa hor? Ziur al zaude? Ez dut irtetzen ikusi ba! Bai, ba noa ikustera. (Eskegiten du eta deitu). Greta! GRETA: Zer? ERIC: Egin entzungo ez bazenu bezala (Berriro) Greta! (Ateko telefonora itzultzen da) Ez dago bere gelan, aita. Hobe lehenengo bere permisua ateratzen badu. — Txakurrak harrapatzea baino ez du falta. Bale. Okei. (Irtetzen du). |
