|
11. EKITALDIA (MARIA, STEPHANE eta JOHAN kanapean jezarririk. HARALD telefonoan). HARALD: Berandu helduko naiz? Zenbat? Ezin dizut esan ba... STEPHANE: (MARIA begiratuz) Zure orrazkera ez zait atsegin. JOHAN: Nik ordea oso moñoña aurkitzen dut. MARIA: (STEPHANE-ri) Ez zait gustatzen nire ileak inork ikututzea. STEPHANE: Itxaron, erakutsiko dizut nola... JOHAN: Ez duzu entzun esan dizuna, ala? STEPHANE: Ez niri bultza. MARIA: Tori, orraztu, ea. JOHAN: Baina, oraintxe esan ba didazu ez duzula nahi zure ileak ikutzerik. MARIA: Eritziz aldatu dut. STEPHANE: Banekien utziko ninduzula, ez da lehenengo aldiz. HARALD: Bai, orain gutti. Osagilea, oraintxe joan da. — Biotzak huts egin dio — (Irten). MARIA: Nahiko da. Geldi! STEPHANE: Itxaron pixka bat. MARIA: Nahikoa dela. STEPHANE: Zergatik ez didazu utzi nahi. MARIA: Zeren... JOHAN: Gelditzeko esa dizu, eta geldi hor. STEPHANE: Ez ikutu niri. JOHAN: Ba, esan zaizuna bete, eta kitto. STEPHANE: Aska nazazu! Gehiago ez ditut bere ileak ikutuko. JOHAN: Mindu zara, eh? Txoriak habiz aldatzen du? STEPHANE: Aska nazazu! MARIA: Zuk uzten diozu honi! STEPHANE: Ez daukat nik pelikan egiteko bildurrik. JOHAN: Ezin duzu ihesik egin, hala ta guztiz! STEPHANE: Ez da nahikoa indartsua izatea, buruan txirlorea baino gehiago izan behar da. Askatuko nauzu? JOHAN: Orain ez dira beharrezkoak buruko txirlorak. STEPHANE: Ai! Min ematen didazula! Zuk jakingo ote duzun nor den Bera Bartok bera ere? Ziur ezetz. MARIA: Nahiko da, Johan. JOHAN: Ziur zaude Bera Bartok nor ote den ba dakizula? STEPHANE: Bera Bartok, Bera Bartok da. JOHAN: Ondo da. Nor da Bera Bartok? STEPHANE: Zuk behintzat ez dakizu, ta. MARIA: Tontoarena egitearekin ez ba duzu oraintxe berton bukatzen, Johan, haserratu egingo naiz. (JOHAN-ek STEPHANEn besoa uzten da. HARALD-ek bere betaurrekoak jarri eta listinaren orrialdeak pasatzen ari da). STEPHANE: Niri higuingarria iruditzen zait musika hori... MARIA: Bai, zutaz. Biotaz. Aspergarriak zarete. MARIA: Juxtu juxtu, horixe adierazteko. Hemendik aurrera beste batekin irtengo dut. HARALD: Herioak ez du abisurik ematen. MARIA: Kotxea eraman dezaket... HARALD: Ez, behar izango dut. Ama laster etorriko da. Esan egin beharko zaio gertatutakoa. ERIC: (Sukaldera joan eta nebera zabaldu) Non dago idi-txuleta? MARIA: Nire gonbidautei eskaini diet. ERIC: Etxe honetan ezin da norberarentzat ezer gorde. MARIA: Parkatu, baina ez nenkien janari guztia zuretzat bakarrik zenik. HARALD: Jaungoikoagatik, ixildu zaitezte. ERIC: Derrepente hil da? HARALD: Bai, mahaian erori da. Juxtu gelara eramateko astia izan dut... gero hil egin da. INGRID: (Sartu arinka). Ahal izan dudan arinen etorri naiz. HARALD: Suerte bat izan da zu aurkitzea. INGRID: Deitu diozu zure arrebari? HARALD: Heurenean ez du inork erantzuten. Askotan deitu dut. MARIA: (Telefonoz) Zu ikusteko gogoa dut. Erotu egingo naiz zu ikustera joaten ez ba didazu uzten. INGRID: Greta ere hor dago? MARIA: Lester arte, maitea. (Eskegi) Ama, zure kotxea har dezaket? INGRID: Bai, nahi ba duzu. ERIC: Arratsaldez irten egingo duzu aita? HARALD: Bai, zoritxarrez joan beharra daukat. ERIC: Ba zure kotxea eskatu nahi nizun. Arratsaldez partidua daukat. MARIA: Arin etorriko naiz. INGRID: Maria itzultzen denean nire autoa har zenezake. Ondo doakizu plana? ERIC: Konforme. Ez du askorik tardauko, ezta? (Telebistaren aurrean jartzen da). MARIA: Gero arte, ba. INGRID: Non da aitita? HARALD: Bere ondoan. INGRID: Heuren gelan dago oraindik? HARALD: Bai, anbulantzia ez da oraindik heldu. INGRID: Baina zer egiten du han, ba? HARALD: Agur esaten egongo zaio. Ia 50 urte daramazkite ezkonduak eta orain, ez du batbatean, gehiagotan ikusiko. Joan zaitez ikustera ere. INGRID: Ni? HARALD: Bai, zeu. INGRID: Ez dut sekula santan hildako bat ikusi. HARALD: Zurekin joango naiz. INGRID: Ez, ezin dut joan. Ezinezkoa dut. HARALD: Ez zaitez bildurrik izan. Lo dagoela dirudi eta goxotasuneko aurpegikera du. Baketsu datza. Zatoz! INGRID: Mesedez, ez behartu hara joaten. HARALD: Ingrid... INGRID: Harald... eman ez joateko baimena. (HARALD telefonora doa). Nori deitzen diozu? HARALD: Nire arrebari, Verari. (Eskegi) Ez da inoiz erantzunik. INGRID: Zerbait esan behar nizulakotan nago. HARALD: Ah bai? Zergatik? INGRID: Zure ama galdu berri duzulako... HARALD: Ez dago zeresan handirik. INGRID: Besarkatu ahal zaitut? HARALD: Besarkatu ni? Zergatik? INGRID: Ez duzu nahi nik besarkatzerik? HARALD: (Begirada telebistara joaz) Zein istorio nazkagarria. INGRID: Beti dira hildakoen arazoak pelikula hauetan. (Telefonoak jo, erantzutera doa). Bai esan? — Bai, arratsalde on — Ez ezin dut orain mintzatu. — Nire amaginarreba hil berri da. Gaur bertan. Bihotzekoa izah du. Bai, sarritan. — Bai, egunero ez da honelakoetan pentsatzen. — Bai, sinistu behar dugula uste dut. Ez du ezerk zentzurik, bizitza beste gabe geratzen bada. — Bai, deitu. Asko eskertzen dizut. Laster arte, eta zure burua zaindu. (Eskegi eta gero elkarrizketaren artean telebistaren aurrean jarri den GRETArengana zuzenduz). Greta laztana... (Isildu eta HARALD-engana itzuliz) Ezer esan diozu? HARALD: Ez oraindik. INGRID: Greta, alabatxoa... Greta... Zerbait esan behar dizut. Entzuten didazu Greta? (Ateko telefonoak jo. HARALD-ek erantzun). HARALD: Nola? Ah, bai. Ez dakizula ondo zer gertatzen den? — Ingrid, ba dirudi autoak ez duela arrankatzen. ERIC: Kaka! INGRID: Eric, mesedez, zaindu mihingain hori. HARALD: Autoarekin arazoak izan dituzu gaur, ala? INGRID: Ez, bat ere ez. ERIC: Baina, garaiz behar beharrezkoa izango dut. HARALD: Aberia bat du, ez dakit zelan erabili ahal izango duzun. ERIC: Ez naiz polikiroldegiraino oinez joango. HARALD: Ba, jokatzeko ondo erabiltzen dituzula oinak, ba. ERIC: Nik esku-baloira jokatzen dut, aita. HARALD: Ah, egia. (Ateko telefonoan). Itxaron, Maria, Oraintxe noa. (Irten). ERIC: Zure kotxea txatarra hutsa baino ez da. Aldatu beharko duzu. INGRID: Greta, alabatxo... Gure amamak utzi egin gaitu. Aditzen nauzu? ERIC: Ama, ez gehiago. INGRID: Amama bihotzekoaz hil egin da. Aititatxo bere ondoan dago... (Telefonoak jo. ERIC-ek erantzun). Banenkien asko maite zenuela. Ez da pena larregirik izan behar, maitea. ERIC: Nor da? Oraintxe irten du, baina laster itzuliko da. INGRID: Egunen batetan denok hil behar dugu. Ez da negarrik egin behar horregatik, nire Greta laztana. Mesedez, ez negar gehiagorik egin... ez negarrik egin. Amama orain zeruan dago. ERIC: (Telebistaren aurrean jartzen da). Ezin duzu momentu batez isildu ama, ez dut entzuten zer dioten. INGRID: Entzun duzu, Greta? Amama orain zeruan dago. ERIC: Kaka. INGRID: Ez nazazu ukatu, maite, ez ukatu ama. GRETA: Ez dut nahi zuk ikutzerik. INGRID: Kontsolatu besterik ez zaitut egin nahi eta... ERIC: Ezin da hemen isiltasun pixka bat lortu? INGRID: Hitz egin behar dizut, alabatxo. Nire haurtxoa. Maitagarria izan nahi nuke zuretzat, baina ez dakit nola lortu. Nire Greta laztana... (GRETA aitia-amamaren gelara doa). Nora zoaz Greta? Ez zaitez joan ikustera. Ez joan! GRETA: Zergatik ez? INGRID: Ez dakit ba, bildurtuko zara. GRETA: Bildurtu? Zergatik ba? (Irten). INGRID: Greta! (Alabaren ostean doa). |
