|
8. EKITALDIA (Bikote zaharra jaten dago... ERIC telebista ikusten. HARALD telefonoz deitzen). HARALD: Esan, esan! INGRID: (Gelatik irtenaz, ohietako lohiez kargaturik) Garbitzeko duzuen guztia eman iezadazue. Labadorea jarri behar dut eta. MARGARETA: Konforme. INGRID: Honek ez du garbiketa handi baterako ematen. HARALD: Mathias ez zaizue ikustera etortzen? Hemen bizi garenetik hona ez dugu baten beratan ere ikusi. ERIC: (INGRID-i) Ospa egin behar dut. INGRID: Ondo dago. Esan diru apurren bat emango ba nizu? HARALD: (Telefonoan) Esan...? Esan...? Nor da aparatoan? ERIC: Kotxea hartuko dut. Ondo izan. (Irten). HARALD: Zentzungabekoa da norbait telefonoan honela itxaroten egon eraztea. INGRID: Ba dakizue ez duzuela zertan jantzi zikindurik erabili behar. MARGARETA: Ez da horregatik, baina. Gu ez gara txarri batzuk. INGRID: Parka. Ez nuen horrelakorik esan nahi. Baina adineko pertsonak gazteak beste aldatu behar dira erropaz. HARALD: Esan? Esan? Bai, esan? INGRID: Ez garrasirik egin. HARALD: Ez dakit noiztik nagoen zain. Esan? INGRID: Ez duzue kuarto-bainua erabiltzeko zalantzarik izan behar. Ez diguzue baimenik eskatu behar bainu bat hartu nahi duzuen bakoitzean. MARGARETA: Baina, atseginez egiten ditugu gauzak horrela. HARALD: Esan? INGRID: Gurean ere zuenean bezala sentitzea nahi nuke. BJORN: Horrelaxe gaude. HARALD: Bai? Esan? — Zeu zara? — Zergatik eduki nauzu hain denbora luzean telefonoan? — Bai, neu naiz, Harald. — Kaixo, ez dizue esan telefonoz deitzen nizuenik? — Zure semeak. Denbora piloa egin dut itxaroten. — Bai, hitz egin diot. Ezin du egin. — Zoritxarrez, ez. Ez du astirik. — Bai, pena da. Horrelako tipo bat komiterako ondo zetorkigun. — Zer? — Bai, oso trebea da negozioetan. — Oso gogorra behar denean. — Nik erabaki horretan gogor egingo neuke. — Bai, zurekin konforme. — Zer diozu? Deituko diozula? — Esan? Esan? INGRID: (Aitita-amamari) Baina ez duzue beste jatekorik aurkitu? HARALD: Baina ze demontre gertatzen zaio traste honi? INGRID: Ba zenekien, ba. HARALD: Esan? (Eskegi). MARGARETA: Ba genekien, bai. INGRID: Orduan zergatik jaten dituzue sobrok? HARALD: Katalogo bila joan naiz bidai ajentziara. Ba da garaia oporretan pentsatzen hasteko. INGRID: Ez duzue nire galdera ulertu? MARGARETA: Hain gozo zegoen! INGRID: Mila bider agindu dizuet sobrarik ez jateko. MARGARETA: Baina jateko balio duen janaria botatzea penagarria da, ta. INGRID: Neuk egiten dudana ezta? MARGARETA: Ez, ez didazu ongi ulertu. INGRID: Ez, oso ondo. Gosez hiltzen zaituztedala pentsatuko du jenteak. MARGARETA: Baina, zer diozu? INGRID: Ez dakit ba, bestela nola ulertu dezakedan. BJORN: Gaur oso programa interesgarriak daude telebistan. INGRID: Ez diozu ezer Harald. HARALD: Katalogoak ditudala ikusteko oraintxe esan dut. Ez duzu entzun, ala? INGRID: (MARGARETAri) Janaria botatzen ba dut, berriro ez erabilteko da. HARALD: Noski. INGRID: Orduan hemendik aurrera ea nik diodana egiten didazuen. Nik erabakitzen dut zer bota eta zer ez. (Telefonoak jotzen du. HARALD-ek hartzen du). HARALD: Bai? — Hitz egin duzu berarekin? — Zer diozu? — Esan? — Esan — Oso txarto entzuten da — Bere emazteak? — Esan, bai? (GRETAk bere gelatik irteten du, eta bere aitita-amama musukatzen) GRETA: Arratsaldeon, atsotxo. HARALD: Nola? Deituko didala? MARGARETA: Arratsaldeon, laztana. HARALD: Esan...? Esan...? GRETA: Arratsaldeon, aguretxo. BJORN: Arratsaldeon, moñoña. (GRETA telebista aurrean jartzen da). TELEFONO AHOTSA: Harald! HARALD: Bai! AHOTSA: Ondo aditzen didazu? HARALD: Doi, doi. Ez dakit traste honek zer duen. INGRID: Zatoz jatea, Greta. Uste dut jatea ere ahaztuta duzula. HARALD: Egin amaren esana. Greta, aditzen didazu, Greta? INGRID: Greta... HARALD: Esaten zaizuna ulertzen ote duzun... INGRID: Jauna! Gorra dela dirudi. MARGARETA: Entzun Greta, ama hitz egiten daukazu. — Greta... HARALD: Ala, joan zaitez jaten. (Besotik hartzen du GRETA). INGRID: Ikusten duzu horrek ez duela ezertarako balio horrekin. HARALD: Obeditzen ikasi behar du. (GRETA altza eta bere gelara joateko kinua egiten du) Nora zoaz? — Geldi hemen! INGRID: Lasai, utz iezaiozu Harald. HARALD: Eseriko zara eta behar bezala jan egingo duzu. INGRID: Ez egin hori, Harald. (GRETAk irten). HARALD: Espezialista batengana eraman beharko dugu. MARGARETA: Bai berarekin hitz egiteko gauza ere ba gara. MARGARETA: A, bai? Ez ni, behintzat. INGRID: Ni mintzatzen natzaionean ez du inoiz erantzuten. Ba dirudi zuek hobeki eramaten duzuela. (Telefonoak jotzen du). HARALD: (Aparatoan) Esan? — Nor da? — Esan? Izen horrekin ez da inor hemen bizi. — Mesedez, eskerrik asko. (Eskegi eta berriro hartu). Bai? Aberien ofizina? Arratsaldeon!... Nire aparatua ez dabil ondo. Ahotsak airean galtzen direla dirudi. — Nola? — Ez oraintxe bertan ez! — Bai, orain dena ondo dagoela dirudi. — Esan....Bai, zera esan dut... — esan... Ez nauzula ondo aditzen? Esan... — Ez nauzu entzuten...? TELEFONO AHOTSA: Zenbakia? (HARALD-ek urruti samar eusten dio telefonoari) Zein da zuen zenbakia? HARALD: Esan? AHOTSA: Ez nauzu entzuten? HARALD: Bai, bai. AHOTSA: Erantzun, mesedez? HARALD: Aparatoan nago. AHOTSA: Orain ere ez?. HARALD: Eta zuk entzuten nauzu? AHOTSA: Allo? HARALD: Bai, esan... Esan... Esan... eskegi egin du. (Eskegi, hartu, eskegi berriro, eta orduan telefonoak jozen du). Esan? — Zeu zara? — Esan — Esan! — Esan! — Zer esan duzu? — Esan! — Kaka! — Esan! — Esan — ez dut ezer entzuten. AHOTSA: Esan (HARALD-ek urruti eutsi) esan? HARALD: Esan, bai! AHOTSA: Esan! HARALD: Ez duzu entzuten? — Esan — Esan! AHOTSA: Esan! AHOTS ASKOK BATERA: — Esan — Esan — Esan — Esan... |
